Press release originally published in French and Dutch.
[FR] DU 20 MARS JUSQU'AU 20 AVRIL 1991, XAVIER HUFKENS PRESENTE DANS LA GALERIE DES OEUVRES RECENTES DE FELIX GONZALEZ-TORRES ET MICHAEL JENKINS, DEUX JEUNES ARTISTES AMERICAINS. LE VERNISSAGE AURA LIEU LE MERCREDI 20 MARS DE 18.00 A 21.00H EN PRESENCE DES DEUX ARTISTES QUI POURRONT ETRE INTERVIEWES LE MERCREDI A PARTIR DE MIDI.
L'oeuvre personelle de Felix Gonzalez-Torres a une approche visuelle a très tranquille, les symboles qu'il emploie pour le SIDA et homosexualité ne sont pas faciles à démasquer par un non initié. Mais dès que le spectateur comprend les conotations sociales et politiques de Felix Gonzalez-Torres, l'oeuvre a un plus grand impact. Sa méthode est paisible et la force de son travail est une dualité entre les points de vue conceptuels et sociales.
Il expose dans la galerie Xavier Hufkens 14 petites peintures, un tas composé de bonbons situé dans un coin de l'espace, un peinture murale et une pile de grands papiers blancs imprimés de rectangle argenté.
Précédemment, il a montré d'autres piles de papier imprimés d'une hauteur d'environ 70cm (papiers blancs avec bord noir, papiers rouges, papiers bleus clairs ou papiers blancs avec bande centrale bleue). Ces copies appraissant infinies reflètent la censure actuelle aux Etats Unis. Les pages blanches (imprimés ou non) permettent aux spectateurs de se forger leurs propres idées. Aujourd'hui, suite a une homophobie de la société "Reagan-Bush", l'homosexuel est totalement rejeté de l'echelle sociale Américaine.
D'autre façon, ces feuilles de papier peuvent être considerées comme le nombre de jours dans une vie (la vie est interprétée faussement par la plupart des gens comme étant eternelle, sans finalité). Les piles de feuilles infinies deviennent personnification du temps qui passe, de la faiblesse humaine, de la finalité et de la mort (malgré le fait que ces piles soient considérées comme éternelles, elles sont comptées et limitées par l'artiste lors de ses commandes à l'imprimerie).
Les couleurs utilisées pour ces travaux sont le bleu clair, le blanc et le noir. Elles montrent une identité sexuelle masculine (par example le bleu étant couleur des garçonnets). Les feuilles s'offrent aux spectateurs qui peuvent les prendre (une note figure généralement à côté de cette oeuvre: "Please take One": référence aux "toutes boîtes", un des moyens les plus efficaces pour la distribution des idées politiques et sociales). Il construit toujours un modèle critique de distribution on et de renouvellement, (les piles seront toujours complétées à l'aide d'un stock) qui définit des codes sociaux de transfert, desir érotique et de perte.
Un tas de bonbons de 51kg situé dans un coin de la galerie accentue aussi cette idée de distribution et de renouvellement. Ils peuvent être consomés par les spectateurs, mais l'artiste ou directeur de la galerie peuvent réapprovisionner. Comme les tas de papier, c'est une allégorie de ses propres expériences homosexuelles. Son oeuvre, très personelle, est le reflet de sa propre expérience.
Le tableau comprenant des noms et des dates est en fait le portrait de Michael Jenkins visualisé par les titres et dates de son oeuvre. Ce travail fait partie d'une série d'oeuvres exécutées régulièrement par Felix Gonzalez-Torres au cours des dernières années (parfois sur des placards publicitaires à New York). Habituellement ce song des faits et dates d'événements de notre passé recent, comme par example l'oeuvre de 1987:
Alabama 1964 Safer Sex 1985 Disco
Donuts 1979 Cardinal O'Connor 1987
Klaus Barbie 1944 Napalm 1972 C.O.D.
Bien que ces oeuvres soient uniquement composées de mots, leur impact est entièrement visuel. La faillite de l'image comme représentation de l'histoire, de la politique ou de la conscience de notre temps, est mise en évidence. L'image étant absente, le spectateur doit lui-même signification que la pile de papier blancs. Le portrait de Michael Jenkins est en fait un example: Felix Gonzalez-Torres fera dans le même intime deviennent publiques, ils ressemblent à ceux de tout un chacun. Même doubloureux (comme la mort d'une mère), ils deviennent normaux et banals.
Michael Jenkins fait également des sculptures, dessins et des oeuvres murales; sculptures d'objets de la vie courante comme bateaux, maisons, châteaux, pianos, arbres, barrières et clôtures. Ses dessins et oeuvres murales (faites de feutre caoutchouc,cuir) n'etant pas lisses, évoquent des bas-relief.
A premier vue, les objets depeints, simples et ordinaires, semblent sortir d'un conte de fée. Le spectateur est conquis par l'impression de calme et de repos, voire de chaleur et de confort qui s'en dégage.
Ceci n'est qu'apparence, car les oeuvres apparmment simples comme celles de Felix Gonzalez-Torres, révèlent un monde plus cruel. Elles évoquent un monde de maladie, angoisse, abandon et mort dont ils song exclus. Elles évoquent spécialement la sexualitéet la culture homosexuelle.
Il construit également sa propre iconographie fait de symboles relatifs à l'isolement affectif, la maladie, l'ignorance, séparation, angoisse et abandon. Il parle des minoritiés marginales rejetées par l'idéologie dominante de la société américaine, les gens de couleur, homosexuels, prisonniers et apatrides.
L'emploi des couleurs ( blanc - jaune - rose ) est codé visuellement: le blanc rappelle l'hôpital; la jeune est la couleur universelle du danger de contagion.
Pour ses oeuvres murales, Michael Jenkins emploie des matériaux chargés de symbole sexuel comme le cuir et la caoutchouc. Tous les dessins sont basés sur une mesure standard où les objets sont collés. Ces mesures représentent "l'être normal"; les objets deviennent des symboles.
La relation entre le contenu et la forme est très étroite dans l'oeuvre de Michael Jenkins. Sa création d'une propre language visuel a des qualités associatives.
Carl Van Cammern, mars 1991
[NL] VAN 20 MAART TOT EN 20 APRIL 1991 PRESENTEERT XAVIER HUFKENS VOOR DE EERSTE MAAL IN DE GALERIE NIEUWE WERKEN VAN FELIX GONZALEZ-TORRES EN MICHAEL JENKINS, TWEE JONGE AMERIKAANSE KUNSTENAARS. DE VERNISSAGE VINDT PLAATS OP WOENSDAG 20 JANUARI VAN 18.00 TOT 21.00 UUR IN AANWEZIGHEID VEN BEIDE KUNSTENAARS. ZIJ ZIJN ECHTER BEREID REEDS WOENSDAGMIDDAG INTERVIEUWS AF TE LEGGEN MET GEINTERESSEERDE JOURNALISTEN.
Het individuele werk van Felix Gonzalez-Torres oogt visueel erg rustig en de symboliek die hij gebruikt is door een buitenstaander niet 20 direct te ontraatselen als een die verbrand houdt met AIDS en homosexualiteit. Eins de toeschouwer op de hoogte is van de grote sociale en politieke connotaties die zijn oeuvre kenmerken, blijkt de stilte van zijn installaties een grotere impact te verweven. De method van deze kunstenaar is kalm en de kracht van zijn werk ligt in het geleidelijk aanbrengen van een rijke tweedeling tussen conceptuele en sociale uitgangspunten.
In de galerie Hufkens toont hij 14 kleine schilderijen, een berg snoep in een hoek van de ruimte, een muurschildering en een stapel wit papier bedrukt met een zilveren rechthoek.
Reeds vroeger toonde hij stapels bedrukte vellen papier van ongeveer 70 cm hoogte (with papier met een zwarte boord omheen, rode vellen, licht blauwe vellen of witte pagina's met een licht blauwe band doorheen). De schijnbaar eindeloze copies van vellen papier reflecteren de huidige censuur in de informatiestroom in de Verenigde Staten.
De blanco (al of niet bedrukte) vellen laten de toeschouwer toe zelf zijn gedachten op het papier te zetten: vandaag wordt, mede door de zgn. homofobie in het Reagan-Bush tijdperk, de homosexueel geweigerd in de represantatie van de Amerikaanse maatschappij.
Langs de andere kant kunnen de bladen papier ook gezien worden als het aantal dagen in een leven (een leven dat in feite door de meeste mensen verkeerdelijk ervaren wordt als steeds vernieuwbaar, zonder finaliteit.) Het "eindeloos aantal vellen papier" stapels buigt hij in deze om tot personificatie van de menseli jke tijk, zijn zwakheid finaliteit en dood (want ondanks het feit dat deze stapels geacht worden oneindig te zijn, zijn ze, doordat de kunstenaar een bestelling bij de drukker plaatste, geteld end us eindig.) De kleuren licht blauw, with en zwart die hij voor deze werken gebruikt, duiden op een mannelijke sexuele identiteit (bijvoorbeeld blauw als kleur voor jongens). Deze worken zijn bedoeld om afgenomen te worden ("please take one" vergezelde als nota een van de tentoonstellingen), een verwizjing naar het strooipamflet als een van de effectiefste middlen in de verspreiding van politieke en sociale ideën. Hij construeert een critisch model van verspreiding en vernieuwing (want de stapels zullen uit een reserve steeds aaangevuld worden) die social codes van verplaatsing, erotisch ver langen en varlies aan het licht brengen (informatie AIDS en het verdwijnen van vellen papier door het wegnemen door de toeschouwers).
Ook de hoop snoep van 51 kilogram die in een hoek van de galerie opgestapeld ligt onderstreept zijn ideën inzake verspreiding en vernieuwing. Zij kunnen gecomsumeert worden door de toeschouwers en terug aangevuld worden door de kunstenaar, of galerist. Net zoals de stapels vellen papier, functioneren deze werken allegorisch en onderschrijven een homosexueel. Zijn werk bezit steeds de kracht de eigen situatie te personaliseren.
Het werk met de namen en data is in feite een portret van Michael Jenkins, gevisualiseerd door de titels en data van zijn werken. Dit werk kadert in een reeks werken die Felix Gonzalez Torres de laatste jaren regelmatig uitvoert (soms op publieke aanplakborden in New York). Gewoonlijk zijn het feiten en data uit ons recent verledeen zoals het werk uit 1987:
Alabama 1964 Safer Sex 1985 Disco
Donuts 1979 Cardinal O'Conner 1987
Klaus Barbie 1944 Napalm 1972 C.O.D.
De impact van deze werken is volledig visueel ondanks het feit dat het uit woorden opgebouwd is. Hierbij leggen ze getuigenis af van het falen van het beeld als representatie van de geschiendenis, politiek of het bewust-zijn van onze tijden. Niet het beeld maar de relatie tussen de gebeurtenissen sticht betekenis en het afwezige beeld kan enkel door de toeschouwer tot stand gebracht worden. In die zin ondershcrijven ze een zelfde idee als de blanco stapels papier. Het portret van Michael Jenkens is in feite een voorbeeld want Felix Gonzalez-Torres zal een soortgelijk portret maken van degene die het werk koopt en opbouwen uit zijn biografische gegevens. Vanaf het moment dat persoonlijke en intieme gegavens openbaar worden, blijken ze overeen te stemmen met die van iedereen en worden de vaak pijnlijke gebeurtenissen (dood van moeder enz.) normaal en zelfs banaal.
Ook Michael Jenkins maakt sculpturen, teken ingen en murwerken. Sculpturen van alledaagse objecten als boten, huizen, kastelen, piano's, bomen, hekken en traliewerk. Maar ook zijn tekeningen en muurwerken, opgebouwd uit vilt, rubber, leder, doek en satijn bezitten een sculpturale presence. Ze zijn niet echt vlak maar doen eerder danken aan een bas-reliëf.
Zijn werken lijken op het eerste zicht op eenvoudige, ongecompliceerde objection weggelopen uit een sprookje waarin je jezelf als toeschouwer vergeet zo groot is de stilte die rond hen zweeft. Zijn schijnbaar ongecompliceerd oeuvre lijkt gevoelens van confortabiliteit en warmte op te reopen.
Schijnbaar, want deze formeel eenvoudige werken verbergen, net zoals het oeuvre van Felix Gonzalez-Torres, een veel gruwelijke wereld. Ze vertellen iets over de maker en de wereld waaruit ze buitengesloten zijn: een wereld van ziekte, angst, verlatenheid en dood. Meer specifiek reopt zijn sociaal-kritisch werk noties rond de homo-cultuur en sexualiteit op.
Ook hij bouwt een eigen iconografie op bestaande uit symbolen voor emotionele isolatie, ziekte, onwetendheid, afscheiding, angst en verlatenheid. Hij spreekt over de cultureel misplaatste, hij die buiten de dominante ideologie in de Amerikaanse samenleving staat, de marginaal, staatloze, kleurling, homo en gevangene.
Zijn kleurgebruik ( wit - geel - roze ) is visueel gecodeerd. Wit roept associates op met hospitalen en geel is de universele kleur voor besmettingsgevaar. Voor zijn muurwerken maakt Michael Jenkins gebruik van sexueel beladen materialen als leder en rubber. Alle tekeningen bezitten een soort standaarmaat waarop de objecten gekleefd worden. Deze vaste maten verbeelden "het normaal zijn waartegen de voorwerpen dan symbolisch te interpreteren zijn.
De verhouding tussen inhoud en vorm is erg consistent in het werk van Michael Jenkins en zijn creatie van een eigen visuele taal bezit grote associatieve kwaliteiten.
Carl Van Cammeren, maart 1991.